Η Χριστιανική Εκκλησία εμφανίστηκε στον κόσμο το 33 μ.Χ. , ως ένα Κίνημα που είχε την αξίωση ότι προσφέρει και πρόσφερε τη γεύση και την εμπειρία της απολύτρωσης του ανθρώπου από την άγνοια, την αμαρτία και τις δυνάμεις της φθοράς και του θανάτου μέσω της πίστεως στον αναστημένο Χριστό και της δύναμης του Αγίου Πνεύματός Του.

Χωρίς κεντρικά γραφεία, οργάνωση, σπουδασμένους ιεραποστόλους, κήρυκες και ρήτορες χωρίς χρήματα και μέσα, ταπεινά και αθόρυβα οι πρώτοι Χριστιανοί, έφεραν σε πέρας την αποστολή τους, η οποία ήταν και είναι ο ευαγγελισμός του κόσμου.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο οι 12 απόστολοι ξεκίνησαν για όλη την οικουμένη και ο πρωτόκλητος Ανδρέας αφού πήγε στην Σκυθία σύμφωνα με την μαρτυρία του ιστορικού Ευσεβίου κατέληξε στην Πάτρα. Από τις «Πράξεις του Ανδρέα», μια προφορική παράδοση χωρίς ιστορικές αξιώσεις μαθαίνουμε για τη διακονία του στη πρωτεύουσα της Αχαΐας και για το μαρτύριο του και τις κατηγορίες εναντίον του «ως εχθρού της παρούσης ζωής» γιατί έλεγχε τον εκφυλισμό τους και την ηδονική ζωή τους.

Η Εκκλησία του Χριστού για τέσσερις αιώνες αψηφώντας διωγμούς, κινδύνους και θάνατο κατέπλήξε τους πάντες βάζοντας σε αμηχανία ακόμη και τους εξουσιαστές.

Όμως όπως πρόβλεψε ο αρχηγός της Εκκλησίας, ο Ιησούς Χριστός, «ήλθε ο εχθρός και έσπειρε ζιζάνια...»(Ματθ., ιγ':25) και ως αποτέλεσμα επήλθε η προφητευθείσα μεγάλη «αποστασία» (Α' Τιμ., δ':1-3). Η Εκκλησία περιήλθε στην εξουσία και επιρροή των αυτοκρατόρων που δέχθηκαν τον Χριστιανισμό. Όλοι πλέον έπρεπε να ασπάζονται το δόγμα που στήριζαν αυτοί. Έτσι ο Αρειανός διάδοχος - γιος του Κων/νου Α' - Κώνστας Α, προκλητικά δήλωσε, «δόγμα της εκκλησίας είναι ότι εγώ αποφασίζω...». Το 380 μ.Χ. ο Θεοδόσιος δια νόμου υποχρέωσε τους πάντες να γίνουν «χριστιανοί» και εδίωξε τους αρχαιολάτρες, έκλεισε τους ναούς τους και έπαψε η ανεξιθρησκία. Όσοι επίσκοποι αντιστάθηκαν στους εξουσιαστές, όπως ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος(+407) πέθαναν στην εξορία.

Απέμεινε ένα μικρό υπόλοιπο κατά την αψευδή υπόσχεση του Χριστού(Λουκάς ιβ':32) και έτσι πάντα υπήρχαν στη Πάτρα όπως και στην υπόλοιπη γη οι πραγματικοί Χριστιανοί. Όλες οι πύλες του άδη, δεν μπόρεσαν να νικήσουν αυτό το πιστό «μικρό υπόλοιπο».

Μετά από 12 αιώνες σκοταδιού, ήλθε η αναγέννηση και η μεταρρύθμιση και οι άνθρωποι άρχισαν να ψάχνουν την αρχική νικηφόρα Πίστη, την «πίστη που παραδόθηκε μια φορά για πάντα στους αγίους...»(Ιούδας 3), απαλλαγμένη από το σκοτάδι του Μεσαίωνα και τις διδασκαλίες των συμβιβασμένων αποστατών από την διδασκαλία των πατέρων της Εκκλησίας. Πολλοί από αυτούς άρχισαν να ζητούν την αρχική δύναμη, την ενδυνάμωση εξ ύψους, απορρίπτοντας την παρωδία ενός «χρίσματος» αοράτως και αναισθήτως. Επιθύμησαν να γίνουν κοινωνοί της χαρισματικής ζωής και πείρας που είχε λησμονηθεί μέσα στους αιώνες της τυπολατρείας. Δεν θεωρούσαν ότι το προνόμιο της πνευματικής ζωής, είναι μόνο γι' αυτούς που ζουν μακριά από τον κόσμο. Κατανόησαν ότι πλησίαζε ο καιρός της Όψιμης / Έσχατης βροχής, ουσιαστικά μιας δεύτερης παγκόσμιας έκχυσης του Αγίου Πνεύματος. «Ζητείτε παρά του Κυρίου υετόν εν τω καιρώ της όψιμου βροχής και ο Κύριος θέλει κάμει αστραπάς και δώσει εις αυτούς βροχάς όμβρού...»(ΖΑΧ., ι':1). Άρχισαν παντού να μαρτυρούνται εκχύσεις, στις Ανατολικές ΗΠΑ και τον Καναδά, μεταξύ ευσεβών Πρεσβυτεριανών στην Αρμενία, μεταξύ ευσεβών Αγγλικανών στην Βρετανία, μεταξύ ευσεβών Ορθοδόξων στη Ρωσία, στην Ινδία, στην Ουαλία, κ.α.

Η μεγαλύτερη διαρκούσα έκχυση ξεκίνησε στην Τοπήκα του Κάνσας το 1901, γνωστή ως το «Κίνημα της Αποστολικής Πίστης», η οποία σε σύντομο διάστημα έφθασε στο Λος Άντζελες όπου σε ένα ταπεινό κτίριο για 1000 μέρες κατέφθαναν από όλη την οικουμένη στη περίοδο 1906-1909 για να βαπτισθούν με το Άγιο Πνεύμα. Ο Ορθόδοξος αρχιμανδρίτης Ευσέβιος Παπαστεφάνου, ένας ήρωας που αντιμετώπισε διώξεις και απειλές από ένα στυγνό κατεστημένο όπως κάποτε ο Συμεών ο Νέος Θεολόγος, γιατί τόλμησε να δηλώσει όπως εκείνος ότι έλαβε «αισθητά» το Άγιο Πνεύμα έγραψε για την έκχυση στην Αζούζα: «...Από στάβλο ζώων έμελλε να προέλθει η νέα ελπίδα και δύναμις για τον απεγνωσμένο Χριστιανικό κόσμο, όπως ο στάβλος της Βηθλεέμ-η Αζούζα-έγινε πηγή και απαρχή της ελπίδας και λυτρωτικής δύναμης για κάθε ψυχικώς πεινώντα και διψώντα άνθρωπο...» (΄΄Η παγκόσμια έκχυση του Αγίου Πνεύματος υπό Ορθοδόξου απόψεως΄΄, Αθήνα-1976, σελ. 149).

Οι πρώτοι Έλληνες που έλαβαν μέρος σε αυτή την ευλογημένη έκχυση επέστρεψαν στην πατρίδα φέρνοντας τους σπόρους της αποκατάστασης της αρχικής Πίστης . Ο Δ. Κατρισιώσης την 2α Φεβρουαρίου 1924 έφθασε με το πλοίο στη Πάτρα, αλλά αναχώρησε με το τρένο για την Αθήνα από εκεί για το χωριό του, τα Βάγια Βοιωτίας. Πέρασαν σχεδόν εξήντα χρόνια μέχρι που στις αρχές τις δεκαετίας του ΄80 σπάρθηκαν και άνθησαν οι πρώτοι καρποί και στην Πάτρα. Σε ένα σπίτι στην αρχή της σκάλας της Αγ. Νικολάου άρχισαν οι πρώτες συναθροίσεις. Συμμετείχαν ο αδ. Χαλκιάς Χρήστος, σήμερα έκδοτης και συγγραφέας, η μετέπειτα σύζυγος του Αλεξάνδρα και άλλοι. Το έργο προχωρούσε σιγά-σιγά και οι αδερφοί ζήτησαν την συνδρομή της «Ελευθέρας Αποστολικής Εκκλησίας Πεντηκοστής». Επισκέφθηκαν την Πάτρα οι αδ. Λεωνίδας Φέγγος και Νίκος Νικολακόπούλος. Κήρυξαν στο σπίτι αυτό το Ευαγγέλιο και προσευχήθηκαν. Από τότε ξεκίνησε ο Θεός το έργο Του. Νοικιάσθηκε μια μικρή αίθουσα στην οδό Όθωνος κ Αμαλίας 45. Σ' αυτή την μικρή και ταπεινή αίθουσα έγιναν τα εγκαίνια τον Απρίλιο του 1983 με συμμετοχή πλήθους ανθρώπων που ήρθαν να ακούσουν τον Λόγο του Θεού.

Κατά καιρούς υπηρέτησαν την Εκκλησία της Πάτρας οι αδερφοί Γιώργος Μικελόπουλος τότε επίσκοπος της ΕΑΕΠ στον Πύργο Ηλείας, ο αδ. Κώστας Κονδύλης σήμερα επίσκοπος ΕΑΕΠ στον Πειραιά μαζί με τον αδ. Νίκο Τζίκα επίσκοπο ΕΑΕΠ Αιγάλεω και άλλοι εργάτες του Ευαγγελίου. Στο έργο βοήθησε ένα διάστημα και ο αδ. Βασίλης Κατσίγιαννης που πριν λίγο καιρό αναχώρησε για να είναι μαζί με τον Κύριο. Αργότερα την διαποίμανση ανέλαβε ο αδ. Χρήστος Μεγαλιός που χειροτονήθηκε πρεσβύτερος στις 19 Φεβρουαρίου 1994. Το έργο αυξήθηκε προοδευτικά. Νοικιάσθηκε νέος χώρος στην ίδια οδό με αριθμό 85. Σήμερα η Εκκλησία στεγάζεται σε ένα έξοχα διαρρυθμισμένο χώρο σε πολύ μεγαλύτερη αίθουσα (300 μ² ) στην οδό Αυστραλίας 100 στην έξω Αγυά. Όλοι οι αδελφοί χαίρονται και δοξάζουν τον Θεό εν πνεύματι και αληθεία.

Με την μαρτυρία της Εκκλησίας πολλοί άνθρωποι στην Πατρινή κοινωνία απέκτησαν την πεποίθηση ότι ο Θεός είναι ζωντανός, βαπτίστηκαν στο νερό και μαθητεύουν τα λόγια του Θεού για να Τον πλησιάσουν περισσότερο και να αποκτήσουν τον χαρακτήρα του Υιού Του.
Η Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία Πεντηκοστής Πατρών δεν μάχεται άτομα, ομάδες ή άλλα χριστιανικά δόγματα αλλά ζητά να αποκατασταθεί η αλήθεια του Ευαγγελίου. Να αντικατασταθούν τα νεκρά δόγματα και οι φανατισμοί που προστέθηκαν ανά τους αιώνες με τον αρχικό ζωντανό Χριστιανισμό όπως μας τον παρέδωσαν οι Απόστολοι στις γραφές.

Τώρα όλοι οι αδελφοί ζούμε με την μακαρία ελπίδα ότι ο Χριστός έρχεται να μας παραλάβει, για να μας φέρει κοντά Του όπως μας υπόσχεται στον Λόγο Του.